Μειδιούμε αμήχανα στο διάβασμα
αποφάσεων και νομοσχεδίων που καταργούν, εν ριπή οφθαλμού, έννοιες όπως “κοινόχρηστος
δημόσιος χώρος”.
Δεν μας εκπλήσσει, φυσικά. Συνηθίσαμε,
ίσως επικίνδυνα, τούτο το ρυθμικό σφυροκόπημα. Κομμάτι – κομμάτι, με συνοπτικές
διαδικασίες, παραδίνουμε γη και ύδωρ.
Στοιχειώδη δικαιώματα αφαιρούνται από
την κοινωνία, παραχωρούνται σαν προνόμια στη βουλιμία των Μεγάλων Ιδιωτικών
Συμφερόντων, που υπαγορεύουν τους Νέους Νόμους.
Το κράτος “Λεβιάθαν” (Thomas Hobbes),
απροσχημάτιστο εδώ και καιρό, αδυνατεί να προστατέψει τους πολίτες του, να
φανεί συνεπές στην τήρηση του “κοινωνικού συμβολαίου” (John Locke). Μας καλεί
να αναθεωρήσουμε δικαιώματα που νομίζαμε αυτονόητα και κατοχυρωμένα και που
αποτελούν τη λογική βάση της συνταγματικής ισονομίας.
Για “να προσελκύσει επενδυτές”, αφήνει
στην διακριτική τους διάθεση τον φυσικό πλούτο μας, παραδίνει τις ακτές μας
στην δικαιοδοσία τους. Αυτό καλείται εύηχα “απλούστευση γραφειοκρατίας” και
προβάλλεται ως μοχλός “Επένδυσης”, “Ανάπτυξης”, “Οικονομικής Αξιοποίησης”.
Και, ασφαλώς, είναι. Εξαρτάται μόνο
από την οπτική γωνία που το βλέπει κανείς. Είναι οικονομική αξιοποίηση, είναι
ανάπτυξη. Με οφέλη, που προκύπτουν μονομερώς για συγκεκριμένους αποδέκτες, με
ονοματεπώνυμο. Δεν αφορά τον τόπο.
Αποκλείει τους πολίτες. Αδιαφορεί ακόμα και
για το περιβάλλον και επιβάλλει μια καινούργια αισθητική γι αυτό (http://www.koutipandoras.gr/article/113055/oneidos-toy-nomoshedioy-peri-aigialoy).
Δεκαετίες πριν, είχα διαβάσει στα
“Χανιώτικα Νέα”, για πρώτη φορά, την επιστολή του αρχηγού των Σιάτλ στον
πρόεδρο των ΗΠΑ Φραγκλίνο Πηρς, το 1855. Πρόκειται για ένα κείμενο φορτισμένο,
συγκινησιακό, που αναφέρεται στην επερχόμενη, για τον λαό του, λαίλαπα. Επίκαιρο θέμα και στους καιρούς μας. Και
εκφράζει μια ξεχωριστή ευαισθησία και μιαν άλλου τύπου φιλοσοφία για την
αρμονική σχέση του ανθρώπου με το περιβάλλον. (http://plibyos.blogspot.gr/2009/10/1854.html).
Είναι απίστευτες οι αντιλήψεις των πολιτικών, προκλητικές και
ανάλγητες οι τοποθετήσεις τους, ενδεικτικές των ιδεών τους για το κοινωνικό
μοντέλο (http://www.thepressproject.gr/article/61229/KXatzidakis-Se-idiotes-o-aigialos-Den-eimaste--sobietiko-kratos).
“Η βελτίωση των συνθηκών και των
κινήτρων επιχειρηματικότητας στην Ελλάδα”, άκουσα πολύ πρόσφατα κάτι στο ίδιο
μήκος κύματος, “επαναπατρίζει, από τα Βαλκάνια, επιχειρήσεις Ελλήνων
επιχειρηματιών”. Γι αυτή τη βελτίωση μιλάμε: Μισθοί πείνας, καταστρατηγημένα
ωράρια, εργασιακός Μεσαίωνας. Κατακόρυφη αύξηση κινήτρων! Ιδανικό επενδυτικό
περιβάλλον! Μόνο που στην παγίδα πέφτουν και οι μικρομεσαίοι. Θεωρούν –
αισιόδοξα - τους εαυτούς τους δυνάμει “μεγάλους”. Δεν μπορούν πολλές φορές να
διακρίνουν, στον ενθουσιασμό τους, πίσω από την ομίχλη, το ανοικτό στόμα του
λύκου.
Μειδιούμε, μ’ αυτά που διαβάζουμε. Ναι.
Με απογοήτευση, με πίκρα, με θυμό.
Και με αφυπνισμένη πλέον συνείδηση.
Γ.Μ
Γ.Μ